പൈതലേ,
നിന്റെ പിടയുന്ന ചിറകില്‍ നിന്നൊരു തൂവല്‍
ഉയിരിന്റെ നിലവിളിയായ്‌ പടരുന്നു
നനുത്ത വിലാപമായി ഋതുഭേദങ്ങളിലൂടെ
നീയെന്റെ പ്രാണനെ കൊത്തിവലിക്കുന്നു
രാത്രികളില്‍ ഭൂതപ്പേടിയില്‍
നീ ഞെട്ടിയുണരുന്നതും
ഇറ്റു വെള്ളത്തിനായി കൊക്കു വിതുമ്പുന്നതും
എന്റെ താരാട്ടിന്റെ മഴയൊച്ചയില്‍
മെല്ലെ നീയുറങ്ങുന്നതും
പുലര്‍വെളിച്ചത്തില്‍ നിന്റെ
കണ്ണു തിളങ്ങുന്നതും
നെഞ്ചു തകര്‍ക്കുമോര്‍മായാകുന്നു
ചിറകു വിടരുന്നതും
ആദ്യ ചുവടിലിടറുന്നും
പതിയേ പറക്കുന്നതും
കാഴ്ചയില്‍ വിറങ്ങലിക്കുന്നു
കൊഞ്ചലിന്റെ അവസാന നിശ്വാസത്തില്‍
എന്റെ മെല്ലിച്ച വിരലുകളില്‍ നിന്ന്‌
നീയൂര്‍ന്ന്‌ പോയി
പൈതലേ,
ആകാശമെല്ലാം നിനക്കു സ്വന്തം
ഞാനോ ഇപ്പോഴും ഭൂമിക്കു കാവലിരിക്കുന്നു
No comments:
Post a Comment